امروز روز خوبی بود!

پر از کار و خستگی جسمی ولی با آسایش روح...

شکر...

نوشتن خیلی وقت ها بهترین داروست.

نوشتن خیلی وقت ها جبران گوشی را می کند که باید بشنود؛

جبران شانه ای که باید لحظاتی سر بر آن بگذاری و آرام بگریی.

جبران آغوشی که زهر دردهایت را با یک درخود فشردن بیرون بکشد...

نوشتن جبران خیلی چیزها را می کند، خیلی چیزها...

و البته خیلی چیزها هم هست که نبودنشان را هیچ چیزحتی نوشتن جبران نمی کند هیچ چیز...

امروز زمان زیادی را با او به صحبت نشستم.

حرف هایش همه درست، ولی درد مرا نمی فهمد؛

می داند برای هر درد چه درمانی افاقه می کند اما جنس درد مرا نمی فهمد...

بیماری دل مرا خوب تشخیص نمی دهد.

همیشه تولد برای آدمی دردناک است گرچه او فراموش کار است و درد زاده شدن را از یاد می برد...

زاده  شدن، کنده شدن از فضایی ست که به آن تعلق داری؛ و گرچه آدمی نمی داند، تولد خود مرگ است ، بریدن، دل کندن و پرتاب شدن در دنیایی که نمیشناسی و از آن هراسانی...

مرگ با تولد یکی ست و تولد با مرگ...

و من اینجا، و در این لحظه، برای کندن از دنیایی که در آن هستم  متولد شده ام...